ටෙක්නිකල් හංදිය...මරදාන

මා බිරින්දෑත් අවුරුදු 8ක් සහ 7ක් වයසැති දුවත් පුතාත්, හදිසියේම ගෙදර යන්නට ඕනෑයැයි කී අම්මාද නංවාගත් රථය පිටකොට්ටේ සිට පුන්චි බොරැල්ලේ හංදිය දක්වා පැදෙව්වා මතකය. 

එකවරම මට වම් පසින් ඉදිරි අසුනේ සිටි බිරින්දෑ කෑගසමින් නැගිට රිය පදවන මාවෙත ඇලවෙනු දැකීමෙන් මට පියවි සිහිය ලැබින. වම් පැත්තේ වීදුරුවෙන් පිඹගෙන මකරෙක් මෙන් අප වෙත වේගයෙන් ඇදෙන ටාටා බස් රථයේ රිය දුරාගේ රුදුරු බැල්මත්, එය දුටු පසුපස අසුනේ හුන් අම්මා දරු පැටවුන් දෙදෙනා දෑතින් තුරුලු කරගෙන රථයේ දකුනුපසට පනිනවාත් මගේ නෙතට අසුවෙනවා සමග මා රථය දකුනු පසෙට හරවන්න තැත්කලෙමි.

ඇසිල්ලකින් මා නෙත රැඳූනේ දකුනුපස පදිකවේදිකාව මත බස් රථ වලට නඟින්නට ඉවසුමක් නැතිව සිටි ජනකායයි. ඇක්සලරේටරයෙන් ඉබේම ඉවතට ආ දකුනු කකුල ඇඟේ ඇති සියලුවෙරත් සමග බ්‍රේක් පැඩලය මත තද වෙනවාත් සමගම ටොයොටා ටවුන් ඒස් වර්‍ගයේ වෑන් රථ්ය උන්චිල්ලාවක් පහලට යන්නාසේ පොලොවදෙසට පහත්වෙනු දැනුනු මා එසැනින් බ්‍රේක් පැඩලය මත තිබූ දකුනු කකුල ඉවතට ගත්තත්, දකුනට වැරෙන් කැපුනු වාහනය උන්චිල්ලාවක් සේ උඩු අතට එමින් සිටි මොහොතේම වම් පසින් ආ මකරා වෑන් රථයේ පසුපස වම් කොනේ වැදීමේන් අප සියලුදෙනාම සමගින් එය පෙරලුනේ මා මත බිරින්දෑ ද රඳවමිනි.

යකඩ තහඩු එකට වදින ඒ බියසුලු හඬවල්, බ්‍රේක් පහරේ තදට පිච්චීගිය ටයර්වලින් හමන රබර් ඇවිලුන දුමාරයේ ගඳත්, මරනබියත්, එකමුසුවූ ඒ මොහොත මා හිතේ පච්ච්කොටමින් සිටී.

මාගේ දකුනු අතින් නැගෙන ඉවසියනොහැකි වේදනාව අභිබවා මා වැර දරන්නේ දරුවන් දෙදෙනාට වූයේ කුමක්දැයි කියා දැනගැනීමටයි.

අක්කී..!!! මල්ලී..!!!..අක්කී...!.

මා ඇඟ මත සිටින බිරින්දෑද, දරුවන් දෙදෙනා තුරුලු කරගත් මවද,

 …”බබාලාට කරදරයක් නෑ..” කියාද,

එවිටම රථය වට කරගත් මහා සෙනග පද්ද පද්දා, වෙර දමමින් වාහනය නැවත කෙලින්කරන ගමන් කෑ ගසන්නේ...

”…ලමයි ඉන්නවා ඉක්මන් කරන්න..ඉක්මන් කරන්න...” කියාය.

අක්කී සහ මල්ලී බය වුන පූස් පැටවුන් දෙදෙනකු සේ වෙව්ලමින්, මිනිසුන් විසින් නැවත රෝද මතට ගැනුන රථයේ වම්පස් වු පැති දොරෙන්, නහයේ වම් පැත්තෙන් වැගිරෙන ලේ වලින් යුතු මුහුනින් මා දෙස බලාසිටින අම්මාගේ දෑතේ එල්ලී එලියට පැමිනෙනවාත්, මා විසින් වාත්තුකරගෙන රථයෙන් එලියට ගත් බිරින්දෑගේ මුහුනත් හැර මට වෙන කිසිම කෙනෙකුන් නොපෙනේ. අධික හදගැස්මත්, දෙපා පන නොමැති ගතියත් මා නැවතත් රථයේ වම් පස දොරටුවට හේත්තු කලේය.

එවිටයි මා දැනගත්තේ අප සිටින්නේ මරදානේ ටෙක්නිකල් හංදිය මැද බව...

ඒ මිනිසුන්ගේ අත්වැල් වාරුවෙන් අප පස්දෙනා ලඟ තිබූ ආපන ශාලාව වෙත වාත්තන් කරගෙන ගොස් බීමට වතුර දී අප සනසාලන අතර සරම කෙටි ගසාගෙන සිටි අයෙක් මකරාගේ දත්ගලවන්න ලෑස්තිවෙන අයුරු මට පෙනේ.

එවිටම අම්මා...

"පුතේ මගේ මාලේ නෑ..!!"

එය ඇසුන විගසින් දත්ගලවමින් සිට මිනිසා...

"ඔක්කොම අයින්වෙනවලා ඔය වාහනය ලඟින්...."

ඔහු රථය ඇතුලට යනවාත් ටිකකින් දකුනු අතේ ඇඟිලි තුඩු වලින් ඉහලට අල්ලාගත් රත්තරන් මාලයක්ද පෙන්නමින් මා වෙත එනවාත් දුටිමි.

"මෙන්න මහත්තයා මාලේ..අම්මේ මේක කරේ දාගන්න..!!!

මා දෑසට කඳුලු නැගින...

අප මරදාන පොලිසිය වෙත ගෙන ආ ඔවුන්, පිටත්ව ගියේ, බස් රථ මකරා ගෙන් අපට සිදුවූදෙය පොලිසියටද කියා අවහර වූ පසුය.

පොලිසියේ බංකුවක් උඩ වාඩිවී සිටින මා හට ඊයේ සවස සිට සිදුවූ දේවල් නැවත දිගහැරමින් පවතී.

මා හෙට ජීවිතයේ පලමුවරට මේ රට අතහැර පිටරටක රැකියාව සඳහා පිටත්විය යුතුය. දරු දෙදෙනා සහ රැකියාවට යන බිරින්දෑද තනිකර යා නොහැකි නිසා අම්මා අප පිටකෝට්ටේ ගෙදර නැවතීමට ඒමට එකඟවිය.

කැළඹී තිබූ අප සිත්වලට, තාත්තා මහගෙදර තනි කර දමා අම්මාට අප සමග ඉඳීමට නොහැකි බව හැඟුනේම නැතිතරම්ය. හදිසියේම ඇය ගෙදරයාමට අවශ්‍යබව කීවිට අපි කෙතහරම්ම කලබලවීද යත්, එන ඕන දෙයකට තනියම මූන දෙනවා යයි එක සිතින් සිතා ගත් අප දෙදෙනා අම්මාව පිටකොටුව බස් ගාලට ඇරලීමට එකඟ වූයෙමු.

ඒ කැලඹිලි සිත, පුංචි බොරැල්ලෙන් එහාට මා කෙසේ රිය පැදෙව්වේදැයි නොදැනෙන තරමටම අවුල් වී තිබින.

 මරදාන පොලිසියෙන් රෝහලටත්, රෝහලින් බොරැල්ලේ හම්ඩ් කාරයාගේ ඒජන්සියටත් ගියේ හෙට මට රට යන්න වෙන්නේ නෑ කීමටයි. ඒ වන විටත්, වෙන හේතු නිසා, හම්ඩ් තව සතියකින් ගමන කල්දමා තිබිනි.

අම්මා නැවත ටික කලකට තාත්තාද සමගින් අප හා ඉන්නට කැමැත්ත ප්‍රකාශ කෙරූ නිසා අප සිත් නැවතත් සන්සිඳුනා පමනක් නොව, මාගේ දකුනු වැලමිට අනතුර සිදුවූ මොහොතේ බිම ඇනීමෙන් ලද තැලීමේ වේදනාවද දැනෙන්නට පටන් ගැනින.

මෙය ආරම්භයයි. මෙයට සතියකින් පසු, හරියටම මීට අවුරුදු 23කට කලියෙන් මැයි මාසේ 5 වෙනිදාක පිටරට යන්නට ගොස් සිදුවූ තවත් දේවල් අකුරු කරන්නෙමි.