රට ගිහින් කරපුවා-3

ප්‍රීති වෙසක් --පින්තූරය ගත්තේ chef-architect

රට ගිහින් කරපුවා ලියන්න ගොස් මා මාර අමාරුවක වැටී ඇති බව පෙනුනේ, මෙය කෙසේ පටන් ගත යුතුද යැයි කියා සිතන විටදියි. 

අරූ ඕමාන් ගැන විස්තර ලියයි කියා බලාසිටියේ, එවිට මට ටිකක් ලියා බේරිය හැකියයි සිතාය.

අරූ තාම බම්බලපිටියේය (සමාව දෙන්න අරූ බොස්). එනිසා ඕමාන් ගැන දැන්ම ලියන එක එච්චරම හොඳ මදි යැයි සිතේ.

රට ගිහින් කරපුවා ගැන ඩ්‍රාෆ්ට් එක කරනකොට තේරුනා, රටයන්න වුන හේතුවලින් පටන්ගන්නේ නැතුව ඉතිරියට සාධාරණයක් ඉෂ්ට කරන්න බැරි බව.

ඉතින් අපි එතනින්ම පටන් ගමු....

නමසිය හැත්තෑව දශකයේ ආරම්බය දැකිය හැකි, මැදපෙරදිග ශ්‍රමික පෙරහර එක්දහස් අනූව දශකය වන විට ශ්‍රීලංකාවට ප්‍රධානම විදේශ විනිමය ගෙනදෙන අපනයනික මූලයන් වු පොල් තේ රබර් ඉක්මවා ගොස් තිබුනි.

මෙය වසර දෙදහස වන විට, රටේ උත්සන්වූ සිවිල්යුද්ධය හා බැඳි රළු ආර්ථිකය, ගෘහසේවිකාවන්ගෙන් ඔබ්බට, උසස් අධ්‍යපනයක් ලද ඉන්ජිනේරුමය කාර්‍ය්යන් සම්බන්ධ වෘතිකයන් පවා ආකර්ෂනයකර ගැන්මට හැකි තත්වයකට පත්විය.

ඒ රටේ පැවැතුන තත්වයයි...මා ඒ තත්වය සමග ඈඳුනේ කෙසේද යත්...

1986/87 කටුබැද්දෙන් වාස්තුවිද්‍යා පස්තාච්චි උපාධිය (වචනයේ අයිතිය කකා මහතා) ලැබ කරන්නට හැකි රැකියා පත්වීම හොඳම තැනකට ලැබුනත්, මගේ ඒ දවස්වල තිබුන දාන්ගලේට එතන මට ඉහලින් සිටි මගේ ජ්‍යෙෂ්ටයන් දෙදෙනෙකුට සයිස් දැම්මායයි කියන චෝදනාව මත මා රැකියාවන් එලවා දමන ලදි.

ඉන්පසු, ඒ වන විටත් තමන්ගේම කියා වාස්තුවිද්‍යා කඩසාප්පුවක් දමාගෙන සිටි, මාගේ රූමා වෙත ගොස් ඔහු යටතේ යසට වැඩ කටයුතු කරගෙන දූ පුතුන් දෙදෙනෙකුගෙ සෙනෙහබර පියානන්ලෙස ඇනෙක්ස් කෑලිවල ජීවිතය සෙමෙන් ගෙවෙමින් තිබින..

ආයෙත් හෙනයක් වැදුනේය. ඒ මාගේ දාන්ගලය නිසා නොවේ, රූමා එකක් මදිමයයි කියා තවත් පස්තාච්චි උපාධියක් ඉස්සීමට සීතල හිමෙන් අවුරුද්දේ මාස නමයක්ම වැසී පවතින ෆින්ලන්තය බලා පියඹා ගියේ, වාස්තු කඩසාප්පුව පමනක් නොවේ, එවකට අප දෙදෙනා සහ තවත් සගයින් සමග පිස්සුවෙන් මෙන් කල ඇඩ්වර්ට්යිසින් ඒජන්සිය සහ ප්‍රින්ටින් අරවා මෙවා කල තිඹිරිගස්යාය හන්දියෙ තිබු අනෙක් සාප්පුවේ රෙස්පොන්සිබිලිටිද මා අත පත් කර අහවරකරය.

ඒවකට මා අවුරුදු 30කට මෙහා, යාන්තම් පැහීගෙන එන ඔලුව කුරොලු නොවූ තරුණෙයෙක්මි. රූමාගෙ දෙමව්පියන් නොදන්නා වාස්තුවිද්යා සාප්පු වැඩ කටයුතු වලට ගසන ඇඟිලිගැසීම් නිසා කළකිරීමට පත් මා මාස හයක්වත් යන්න කලියෙන් රූමාට ලියා ඇරියේ මට මේ වෙඩිම කරන්නට බැරි බවය. රූමා මා ගැන හොඳින්ම දන්නා නිසාත් ඊටත් වඩා ඌ උගේ දෙමව්පියන් කවුරුන්යැයි හොඳාකාරවම දන්නා නිසාත්, වැඩේ අනන්නේ නැතුව කඩේ වහපන් හැබැයි ඌ ආපහු ආව දවසක ආයෙත් අරින්න පුලුවන් වෙන විදියට….. කියා මට ෆින්ලන්තයේ සිට දන්වා එව්වාය.

ඒ ලද සැහැල්ලුවෙන්, මගේම කියා පොඩි පහේ වාස්තුකඩයක් පටන් ගත්තේ තවත් හවුල් කරුවන් තුන්දෙනෙක් සමග නාවල සිට නරාහෙන්පිට පැත්තට යන පාරේ ආසිරි උයන පටුමගේය. එයද වැඩිකල් කොරගෙන යන්න නොලැබුනේ මගේ තිබුන මෝල් කමටය. බිරින්දෑ පස්තාච්චි උපාධිය කරන කල අරන් දුන් චූටි මිනිමයිනර් කට්ටත් විකුනා මා අය්යා වගේ, ඒ දවස්වල ඉස්ටයිල් එකවූ ටවුන් ඒස් වෑන් එකක් සහ තව තව අන්වශ්‍ය වියහියඳම් රාශියකට යටවී යන්න වැල් නැතුව (ඒකට ටාසන්) සිටිනා විට පත්තරයේ දුටු ඇඩ් එකක් හරහා මරදානේ හමඩ් ඒජන්සියට ගියෙත් දාන්ගලයටමය.

හමඩ් කාරයා මගෙන් රුපියල් 15,000/-ක් ගත්තේ සවුදිඅරාබියාවේ එම්බසියක් ලංකාවේ නැති නිසා, පලමුව බහරේන් ගොස් හෝටලයක හිඳවා සවුදියට යවන බවත්, හෝටල් ගාස්තු වශයෙන් එය ගෙවිය යුතු බවත් කියා මා රවටාය.

මෙය දිගවැඩිය..

මට රසවත්ව මාගල් ලියන්නද බැරිය..

එනිසා රටයන දවසේ සහ බහරේන්වලදී සිදුවූ දේ පස්සේ ලියන්නෙමි.